वृद्धजनैः,
ज्येष्ठैः, केनापि महापुरुषेण वा सह तत्सन्निधौ स्थित्वा
ज्ञानप्राप्तिः भवति, सद्विषयावगाहनं
च भवति। ज्ञानार्जनप्रक्रियायां गुरुजनानां प्रति आदरभावः अत्यावश्यकः। बोधकः कदाचित् पूर्वपरिचितः, कदाचिद् अपरिचितः वा भवेत्। क्रमेण तेन सह
अध्ययनेन साकं परिचयो वर्धेत। यदा बोधकः परिचितः, तर्हि
बोधनसमये स परिचयभावः विषयस्य सुलभावगमनाय, उदाहरणपूर्कपाठनाय
चोपयुक्तः भवेत्।
क्रमेण परस्परं परिचयवृद्धिः बोधयितॄन् विषयाद् अपवार्य अन्यत्र पातयति, येन अध्ययनं कुण्ठितं जायते। बहुत्र परिचयस्य
वृद्ध्या पठितुः दृष्टिः महापुरुषस्य महत्तायाः अन्यत्र अपगच्छति, असन्दर्भचर्चाः च घटन्ते। सान्निध्येन
दृष्ट्वा कांश्चन अप्रासङ्गिकविषयान् परिशील्य ‘एषोऽपि मम इवैव’ इत्यादिविचाराः मनसि उत्पद्यन्ते, येन महत्त्वभावनायाः मनः अधः पतति।
अध्ययनादिकेषु लाभः च न्यूनीभवति। अतः बोधकानां, गुरुजनानां, वृद्धानां च सामीप्यम् अत्यधिकं न वाञ्छितव्यम्। यावान् अवबोधविषयस्य सन्दर्भः तावान् परिचयः समीचीनः
भवति। अवज्ञाजननेन सत्सम्बन्धः छिन्नो भवति। ततश्च
अध्ययनबाधोऽपि सोढव्यः भवति। तस्माद्वरं यावतावज्ञा न भवेत्, तावद्दूरे स्थितिः॥
No comments:
Post a Comment